در امور مالی، مارجین وثیقه ای است که سرمایه گذار باید برای پوشش ریسک اعتباری که دارنده برای کارگزار یا صرافی ایجاد می کند، نزد کارگزار یا صرافی خود سپرده گذاری کند.

سرمایه‌گذار می‌تواند ریسک اعتباری ایجاد کند که از کارگزار برای خرید ابزارهای مالی وام بگیرد. ابزارهای مالی را برای فروش کوتاه مدت یا منعقد کردن یک قرارداد مشتقه بگیرد.

خرید با مارجین زمانی اتفاق می‌افتد که سرمایه‌گزار دارایی را با استقراض موجودی از یک کارگزار خریداری کند. خرید با مارجین به پرداخت اولیه دارایی به کارگزار اشاره دارد. سرمایه گذار از دارایی‌های داری مارجین در حساب کارگزاری خود به عنوان وثیقه استفاده می کند.

در یک زمینه تجاری کلی، مارجین تفاوت بین قیمت فروش محصول یا خدمات و هزینه تولید یا نسبت سود به درآمد است. مارجین همچنین به میزانی از نرخ بهره وام دریافتی از کارگزار اشاره دارد.

نکات کلیدی:

• اعتباری که از یک کارگزار برای معامله‌گری قرض می‌گیریم را مارجین می‌گویند. تفاوت بین ارزش کل سرمایه گذاری و مبلغ وام را مارجین می‌گویند.
• معامله با مارجین به روش استفاده از وجوه قرض گرفته شده از یک کارگزار برای تجارت یک دارایی مالی اشاره دارد، که وثیقه وام از کارگزار را تشکیل می دهد.
• حساب مارجین یک حساب کارگزاری استاندارد است که در آن سرمایه گذار مجاز است از پول نقد یا اوراق جاری موجود در حساب خود به عنوان وثیقه برای وام استفاده کند.
• اهرمی که با مارجین اعطا می شود، هم سود و هم زیان را تقویت می کند. در صورت ضرر، مارجین کال ممکن است از کارگزار شما بخواهد که اوراق بهادار را بدون رضایت قبلی نقد کند.

حساب داری مارجین چیست؟

مارجین به میزان حقوق صاحبان سرمایه در حساب کارگزاری خود اشاره دارد. «خرید در حاشیه» به معنای استفاده از پول قرض گرفته شده از کارگزار برای خرید اوراق بهادار است. برای انجام این کار، به جای یک حساب کارگزاری استاندارد، باید یک حساب مارجین داشته باشید. حساب مارجین یک حساب کارگزاری است که در آن کارگزار به سرمایه گذار پول وام می دهد تا اوراق بهادار بیشتری را نسبت به آنچه که در غیر این صورت می توانست با موجودی موجود در حساب خود بخرد، بخرد.

استفاده از مارجین برای خرید اوراق بهادار عملاً مانند استفاده از پول نقد جاری یا اوراق بهادار موجود در حساب خود به عنوان وثیقه برای وام است. وام دارای وثیقه با نرخ بهره دوره ای است که باید پرداخت شود. در صورت استفاده سرمایه‌گزار از مارجین سود و ضرر آن به همان اندازه بزرگ‌تر است. سرمایه‌گذاری با مارجین می‌تواند در مواردی سودمند باشد که سرمایه‌گذار پیش‌بینی می‌کند نرخ بازده سرمایه‌گذاری بالاتری نسبت به سود وام می‌پردازد.

به عنوان مثال، اگر مارجین مورد نیاز اولیه 60% برای حساب مارجین خود دارید و می خواهید 10000 دلار اوراق بهادار خریداری کنید، مارجین شما 6000 دلار خواهد بود و می توانید بقیه را از کارگزار قرض کنید.

مزایا و معایب

دلیل اصلی اینکه سرمایه‌گذاران به تجارت با مارجین روی می‌آورند، سرمایه‌گذاری توسط اهرم است. مراکز معاملات با مارجین افزایش قدرت خرید از طریق افزایش سرمایه موجود را برای خرید اوراق بهادار برای معامله‌گران رقم می‌زند. به جای خرید اوراق بهادار با پولی که دارید. سرمایه گذاران می توانند با استفاده از سرمایه خود به عنوان وثیقه برای وام های بیشتر از سرمایه خود، اوراق بیشتری بخرند.

به همین دلیل، معاملات با مارجین می تواند سود را افزایش دهد. مجدداً، با در دست داشتن اوراق بهادار بیشتر، افزایش ارزش پیامدهای بعدی بیشتری دارد زیرا شما با استفاده از بدهی سرمایه گذاری سنگین تری انجام می دهید. در همین نکته، اگر ارزش اوراق بهادار ارسال شده به عنوان وثیقه نیز افزایش یابد، ممکن است بتوانید با افزایش پایه وثیقه خود از اهرم بیشتر استفاده کنید.

اگر سرمایه‌گذاران عمدتاً برای تقویت سود وارد معاملات حاشیه‌ای می‌شوند، باید بدانند که معاملات حاشیه زیان را نیز افزایش می‌دهد. اگر ارزش اوراق بهادار خریداری شده با مارجین به سرعت کاهش یابد. یک سرمایه گذار ممکن است نه تنها سرمایه گذاری اولیه خود را بدهکار باشد، بلکه سرمایه اضافی را نیز به وام دهندگان بدهکار است. معامله مارجین نیز هزینه دارد. کارگزاران اغلب هزینه بهره دریافت می کنند و این کارمزدها بدون توجه به عملکرد خوب (یا ضعیف) حساب مارجین شما ارزیابی می شود.

در انتها. . .

سرمایه گذارانی که به دنبال تقویت پتانسیل سود و زیان در معاملات هستند، ممکن است معامله با مارجین را در نظر بگیرند. معامله مارجین عمل قرض گرفتن پول، سپرده گذاری وجه نقد به عنوان وثیقه و ورود به معاملات با استفاده از وجوه قرض شده است. از طریق استفاده از بدهی و اهرم، مارجین ممکن است منجر به سود بالاتری نسبت به آنچه که سرمایه گذار فقط از پول شخصی خود استفاده می کرد، سرمایه گذاری شود. از سوی دیگر، در صورت کاهش ارزش های اوراق بهادار، ممکن است سرمایه گذار با بدهی بیشتری نسبت به آنچه که به عنوان وثیقه ارائه کرده است مواجه شود.